Göstermelik hayatın
Anıtını dikerken,

Misafir sanatçılar gibi
Bu yalancı dünyayı
Huzura erdirmek değil mi ?
Bütün hikayemiz.

Sevgileri gurura baltalatıp
Doğruları hakarete uğratan,

Kibir rezaletine bulaşmış
Aynı İstanbul’u paylaşmıyor mu?
İncinmiş sefaletimiz.

Siyah kürklü kadınların
topuklarında fışkırmıyor mu ?
Nefretimiz.

Uşak muamelesi gören şu kadersiz gençliğe
Ceza kesmiyor mu ?
Para babaları.

Biz aynı İstanbul’u paylaşmıyoruz;

Ümitleri günahla yıkanmış
Yetimlerin yemininden geçiyor
Bu tekararlanmış yaşam.

Kapı tokmağına sarılmış heyecan ısırıyor,
Yabancı korkularımızı,

Puslu havayı koklayan
Kurt sürüleri gibi insanlar
Sardıkça etrafımızı.

Aynı İstanbul’u paylaşmak mı ?

Kunduracının örsüne vurulmuş
Ayakkabıdan ne farkımız var

Ucuz memnuniyetlere
Kefil olup gömülmüşken birer, birer

Bu koca karanlık sokakların köşelerinde
Gölgemiz hançerlenip,

Aslımız çiğnenmedi mi ?
Soğuk kaldırım taşlarında.

Tanık olmadık mı hiç şeytanın yargıçlarına ?
Mübbet yemiş gözlerimizden
İsyanımızı kusarken.

Çözülüp giden hayat’a
Ağlayan bakışlarımızdan
Fırlamış öfkemizle
Ömür biçmedik mi ;

Kırılmadı mı adaletin
O meşhur işleyen kanatları.

Hangi İstanbul’u paylaşır ki;
Ağzı korkudan kurumuş nefesler,

Eh! diyerek kabullenip
Köşeye çekildiğimiz gün sayısı
Dizilmişken boğazımıza.

Zenginin uykusuna
Dertli gün mesaisi eklenmiş mi benim gibi,

Her akşam düşlerimin cinayetine
Kurban edilmişken.

Bu İstanbul geceye güneş doğurmaz.
İhanet kokarken.

Ben atı sürülmüş özgürlük istiyorum Tanrıdan.

Bu İSTANBUL bana büyük gelir
Ayrı İstanbul havasındayken ben.

AĞLAYAN NİSAN