30
Yorum
25
Beğeni
5,0
Puan
1951
Okunma
insan ışığıyla sarmaş yakamozlar
bir insan ışısa denizde, gökte
bütün lâmbaları yanar insanın
yutar karanlıkları bir kibrit çakış
ilk adım atış örülen duvarlardan
ilk tekmeleyişi gibi bebelerin
anne karnını
ne uzundur o karanlıktan çıkış
dik ve uzun merdivenlerden
o uzun sirenler gibi
telâşla,devrile kalka
selâm verip aynada gülümseyen yüzüne
dönemeçli gidaplara yürümek
içine almaya hazır bu boşluk
bir rüyadan düşer gibi
ışıkları açalım
düğmeler bir el uzatış uzaklığında
biz gitmedikçe uzağa
mıknatıslarımız çekerken birbirini
bitmedikçe kendimizde
gizlenmedikçe dalgaların içinde
sular da şaşırır yolunu, ışıkta bazen
girer yerin dibine dil
bir bakış kurtarır birden
sallanan insanları büyüyen dalgalardan
hiç dinmezken ağıtlar
duyulur bir bebe ağlaması
yeniden doğmuş gibi
geriye gitmek değildi niyetimiz!
Nazik Gülünay