Mehmet fetih için çıkınca yola
Selim’in ardından gül düştü çöle

Süleyman adalet demişti önce
Bir güneş doğdu ya sus oldu gece

Ağlasam titresem secde başında
Riyakar imanım neyin peşinde

Kaç yazar ve şair öyle kederli
Kaç öğretmen imam senden haberli

Sana öfke kussam beni boğarsın
Artık yeter kanlı şafak ağarsın

Ağarmıyor bende kızıl şafaklar
Su değil kan dolu altın bardaklar

Melekler haklıydı Kalu Bela’da
Kan ile yoğrulmuş bir yarım ada

Ak sakallı dedem utanır benden
Gidenler dönmedi hiç seferinden

"Tez gel ağam" dedi geride kalan
"Yatamirem" dedi hasretle dolan

Beyim Yemen’e git diyen hanımlar
Kal’a-yi Sultani sana koştular

Düşman bir değil ki git desen gitmez
Bizde de cepheye gidenler bitmez

Ovanda dağında ey Anadolu
Geçtim ben askeri mermiyi topu

Sen okuyacaktın şimdi ne dersin
Ey çocuk yaşın kaç nere gidersin

Tozlu arşivimde okul defterin
Ben şimdi ne yazsam Cennet mi yerin

Kaydın düşülmüştür bakma ardına
Sen kızım kızanım kurban yurduna

Mehmet iken Fatih olmak görevin
Selim iken Yavuz olmak kaderin

Süleyman önüne Kanuni yazmak
Sultanlık yavruna bir mezar kazmak

Gitmezsen babandan geri kalırsın
Komutan öl derse sen de ölürsün

Hiç düşünme geri gelmeyi sakın
Ardından ninenle gelmemiz yakın

Kal’a-yi Sultani aldırma bana
Bizim kaderimiz koşmak canana