Kal’a-yi Sultani cephenin adı
İnsan kor taşıyan heybenin adı

Ne Yemen’e benzer ne Viyana’ya
Ne de oğlu kızı şehit anaya

Osmanlı gözünün üstünde kaşın
Ey Osman sonunda eğildi başın

Su uyudu düşman içti suyunu
Hangi soy ki senin kazdı kuyunu

Arnavut diyemem Mehmet Akif var
Kürt diyemem Molla Gürani boğar

Sırpların içinden Sokullu çıkar
Arabın içinden Emir Sultanlar

Boşnaklar İsmail Paşayı vermiş
Gülzarında nice gül yetişirmiş

Kal’a-yi Sultani asrın gözyaşı
Her milletten şehit bir arkadaşı

Bin dört yüz elli üç İstanbul önü
Bin altı yüz seksen Viyana yönü

Karlofça’da hasta oldun diyorlar
İki asır sonra öldün diyorlar

Sana sorar şanlı ashabı Bedir
Erkek aslan için on sırtlan nedir

İnsan için sende bütün ilimler
Korkuyor ölünden bile zalimler

Güneşin tutulmuş lamban yanmıyor
Yine de kapına gelen dönmüyor

İhanet sırtından vurmuş şirpençe
Kalbinde eriyen kurşundan pençe

Tespih çeker kalbin üzre merhamet
Osmanlı torunu gel bizi affet

Sen gittin gideli bir başka yana
Toprak göğe küstü gönül Kur’ana

Yüce dağlar duman duman desem de
Essem de bir sanki hiç esmesem de

İkincisi kopmuş tufanı Nuh’un
Nusreti yetişmiş şükür Allah’ın

Kal’a-yi Sultani derdim ereğim
Seni düşündükçe yanar yüreğim