Mürg-ü gönül pervâz edip dönerken
Kırıldı kanadı bir yana düştü
Göklere dayandı ah u nâlesi
Semâvatten dönüp cihâna düştü

Her yüze güleni ben dost sanınca
İhanet meyini içip kanınca
Kerem olup yâr oduna yanınca
Ateşin firakı bu câna düştü

Bir ömür ki dost oduna yanarken
Âlem-i pünhanda sırra dalarken
Sefineler içre necat ararken
Gönül ummanında tufana düştü

Başından kaybettim ben bu dâvâyı
Hesap edemedim gün ile ayı
Çar yandan yıkıldı gönlüm sarayı
Baykuşlar ötüşen virâna düştü

Dostlar meclisinde çoş eyleyenler
Gönüller kırmayıp hoş eyleyenler
Ecel şerbetini nûş eyleyenler
Behişt-i Zehra’da yan yana düştü

Ehl-i dîller her ahvâlden anlarlar
Pervâne misâlî oda yanarlar
Bu dünyadan göçüp gitti o cânlar
Şimdi devir döndü yamana düştü

Kurtlar sahasına dalmakta itler
Softalar da kalkıp bizi öğütler
Arkadan vuruldu aslan yiğitler
Nâmert pençesinde amana düştü

Kimileri yağda balda dem sürer
Kimisi paradan desteler dürer
Kimi üç kuruşa kırk takla döner
Arsızın talihi sultana düştü

Dem be dem ıradık ardan hâyâdan
Nesiller öz tutmaz kokmuş mayadan
İlm ehli el etek çekti dünyadan
Cehlin karanlığı devrana düştü

Cahid-i fâniyim kime neyledim
Erler meclisinde sözüm söyledim
Ömrü hiç uğruna hebâ eyledim
Ardımdan ağlamak cânâna düştü



Cahit Kılıç
İstanbul, 28 Eylül 2012