(Hecesiz Geceler’den)

Ne romantik şiirler yazardım ben;
İlmik ilmik örülürdü kelimeler,
İnceden yağan yağmurlar altında ıslanırdı dizeler.
Meltem rüzgârlarından sallanırdı asma yaprakları sanki!
Bir de melisa kokusu çökerdi sayfaların üstüne akşamları;
Aşkı yazar, aşkı söyler, aşkı konuşur, aşkı koklar,
Aşkı öperdim usulcacık…

Ne romantik şarkılar söylerdim ben;
İpek gibi bir sesin içinden,
Sessizce akardı sanki notalar!
Gözlerim buğulanırdı her nağmede;
Her usul, her vurgu, her es, her perde,
Bazen mahur, bazen uşşak, bazen rast olurdu beste!
İlmik ilmik düğüm atardı hasrete!
Sahrada susamış Mecnun Misâlî,
Aşkı yudumlardım her fasılada…

Geçti o demler;
Geçti anam babam…
Şimdi tek mırıldanılan:
“Anar ömrünce gönül, giden sevgilileri!
Bilmez biçare kalpler, giden dönmez ki geri…”


Cahit Kılıç
İstanbul, 05 Eylül 2016