ANKARA’DA SONBAHAR..

Garlara dolan ayrılıklar konaklardı kara trenlerde
Matem havasında üşürdü anı dolu vagonlar
Raylar birleşmeye inat paralel yol çizerdi gitmelere
Kalkmaya hazırlığın sesi düdüklere karışırdı


Sallanan elleri tutardı göçmen kuşlar
Kırık dökük kalırdı yürüdüğüm şehir…



Ankara’ ya son/bahar yağarken ıslanırdı aşk
Yüksel Caddesinde korsan yürüyüşlere karışırdı adın
Tek sloganımdı seni seviyorum haykırışlarım
Molotof kokteyllerinde yanardı kaldırımlarda kalan ayak izlerin



Sakarya çakır keyif sallanırdı
Bir tiyatronun iki kişilik bileti elimde büzüşürdü
İki kişilik bir yalnızlığın sahnesi kurulurdu Ulus’ta
“Bir delinin hatıra defteri” izlenirdi sessiz
Bu son matineydi seninle seyrine daldığım….



Seni buz gibi bir metro çalıp götürürdü benden
Kuru kalabalığa dönerdi koca Kızılay
Yakamoz düşmese de deniz akardı gözlerimde
Bağ bozumundan kalma üzüm karası hüzünle kalırdım


Sevişmelerin eski terindeydi Batıkent
Kısalan günlerde yazıldı hep senli mektuplar
Uçaklar uçurduğumuz dokunmalar donuktu
Ten özlemi çekerken erken çökerdi geceler



Çetrefilli bir resim çizilirdi bu şehre
Sarının en çok saçlarına yakıştığı tuvaldi hayalin
Ağlamaklı yıldızlar gizlice düşerdi kış bahçeme
Ay kalırdı karanlığında yapışırdı sol yanıma


Bürokratik olmayan bir yakamoz düşerdi gönül denizime
Soğurken zulamdaki mahsun resmin üşürdüm hep
Öpüşmek hatıralardan bir kapı eşiğinde düşerdi
Kapılar sessizdi örtülürken pencerelerim
Gelişini ne çok özlemiştim oysa mevsim hazandı



Kandırdım kendimi eski türkülerle
Acılı şarkılar dilimde senin eşliğindeydi
Ankara’ya sonbahar yağdı ben ağladım gizlice
Bulutlara inattı düşen yapraklar
En çok da eylüldü mevsim
Biz sonbahardık ayrılırken Ankara’da…