Mutluluğum kadar az olan ne varsa,
Hep onlara yakındım ben...
Hiç uzaklaşmadım,
Giderken götürdüğün parçamın yokluğuna,
Yarımlığıma bile zamanla alıştım...

Zaman alıştırıyor alıştırmasına da,
Yatıştırmıyor hiç yaraları;
Hâla taze yaralarım,
Hâla kanıyor...
Ama eskisi gibi değil tabi,
Kırmızı bile,
Eskisi gibi canlı bir renk değil...
Bir tek ben,
Eskisi gibiyim sadece;
Hâla ölüyüm,
Hâla yalnız...
Peki ya sen,
Sen nasılsın?
Mutlu musun hâla?
Sevdiğin adam yanıbaşında mı?
Evlendiniz mi
Ya da çoluk çocuğa karıştınız mı mesela?
Bu soruları neden mi soruyorum sana,
Geçenlerde,
Sana benzeyen bir kız gördüm de yolda...
"Senin kızın mı acaba" diye merak ettim,
İçim çok acıdı,
Merak etmekten vazgeçtim sonra...

Gözlerini unutmamışım,
Ellerini unutmamışım,
Saçlarını unutmamışım,
Unutamayacağımı hele hiç unutmamışım...
Sana benzeyen o kızı,
Görünce anladım...

Benden aldığın parça
Eminim ki,
İşine yaramıyordur asla...
Benimde işime yaramaz bu saatten sonra ama;
Artık geri ver,
Sıkıldım yarım yaşamaktan...
Sıkıldım sensiz oynadığım oyunlardan,
Artık geri gel.
Ne yaparsak yapalım ama;
Hep beraber...

Hem gelirsen söz,
Eskisinden daha çok seveceğim seni!
Eskiyeceğimiz kadar eskidik zaten,
Daha fazla eskitemeyiz artık birbirimizi...

Ahmet Kastancı