dışarıda çocuk sesleri tükenmeden gel
kurul balkonuma bir demet çiçek gibi
en sevdiğim işçi türküleriyle ünleyeyim güzelliğini
aydınlık hülyalı toprak kokulu saçlarının...

sonum sensizse sesimde adın olmayacaksa
bir an yalnız benim için noktasız gül
akşamdan başka noksansız beklediğim yoksa
seni beklemeler ötesinde yorumladığımı bil
anla her kışa hazırlıksız yakalandığımı
seni düşlemenin ağustos böceğiyim...

hiçbir uykusuzluğa sığmıyor sana adadığım ömrümün telaşı
kaçamak bir öpücük kadar uzun olsaydık en azından
ölmek bir ömür boyu sürmezdi bu kadar
bu kadar uzun sürmezdi öyküsüz bir ayrılmak en azından
seslerin kesilmesiyle girdabı büyümezdi acının
bana bir isim de sen koy o zaman
en azından anlamı eksik kalmasın yalnızlığımın ...

konuşmak farklı sözcüklerle sayıklamaktır gidişini
yürümek farklı menzillere doğru izini sürmektir kapının
bir kavşağın hiçbiri benim olmayan bütün yönlerisin sen
bense engelleri olmayan bir yalnızlığın körebesiyim
şarkısını kendisine bile söyleyemeyen son kır çocuğu
ve sensizliğin uçurumlarında ipi koptu uçurtmamın
tel tel saçlarını uzat umuduma...

dili sürçtü tanrının ve adı ayrılık oldu sevdamın
bebekler ağlarken gözyaşlarını silmeyi unuttu anneleri ki
böylesine soğuk iklimlere kaldı saf mı safça gülmeye buluşmak
kurumuş yapraklarla kandırıyorum intiharını ilkyazsız gözlerimin
yüreğinin göğünü aç bana ikiye bölünsün sonsuzluk
bir gözü daha açılsın zamanın ayrılığın da gönlü olsun sonunda
ölsem de gam yemem demeyi öğreneyim ben de...








kağan işçen...