Anlamıyorum!
Çok şey mi istiyorum ben,
Evrenin vitrininden?
Köşk mü istiyorum?
“Süzülerek raks edeyim ”diye,
Paşanın hareminden?
Arap atı mı istiyorum?
“Gümüş eyerde geçeyim ”diye,
Feleğin çemberinden?
Anlamıyorum!
Kendimi neden ait hissetmiyorum bilindik değerlere?
Aamaaannn!
Bu düzene ait değilim ben kabul.
Uygun bir yer var mı, bana göre, bana hazır?
Ara bul!

Bir dağ başı istiyorum, dizlerinin ferine güvenenlerin çıkabildiği.
Altı ayı kış, zirvede, yüreğinin ateşiyle ısınacak.
Bir yoldaş.
İşte o zaman ben,
Kök bitkiyle doyacak,
Sulu sepken yağmurla kanacağım.
Kertenkelenin kuyruğunu yastık,
Soğanın cücüğünü katık, yapacağım.
Sivrisineklerin sesine anlam yükleyip, mutluluk üstüne.
Kevenin dikenine sırtımı yaslayabilirim şeksiz, şüphesiz.
Kartalın hançer bakışlarına, gerebilirim göğsümü, endişesiz.
Amaa!
Aslaaa!

Kuş beynine emanet etmem geleceğimi hiç kimsenin.
Narsist idlerin kısır çekişmelerine alet etmem özgür ruhumu.
Şeytana satılmış yüreklerde konaklamam bir saniye bile.
Veeee!

Ölümün kıyısında,
Sevgili’nin muhteşem büyüsüne terk ederim kendimi umarsızca.
Yaşamaktan sa, el-etek öperek, hayâsızca.