İSİMSİZ

Kar düşerken kentin eğreti duran gecekondularına
Yağdı kara kurumlar sokaklara…

Ayaz çaldı caddelere teyellenmiş hayallere
Tütsülenmişti göğüslerinin üstündeydi sevgiler


Hırsız kediler çalarken çöpten izmaritleri
Onlar kanaatkardılar
Paylaştılar arta kalan artıkları

Kader ağır darbelerle çakmışken kara yazgılı çivilerini
Çaresizliklerini büyüttüler içerken yarım kalmış izmaritleri
Yollara yazdılar çarmıha gerilmiş çocukluğun derindi izlerini


Arkasına saklandılar beş paralık şehirlerin
Üç kuruşluk kısımlarında oturdular
Yorganlık yaparken okunmuş gazeteler
En güzel evleriydi köprü altı yerleri


Kurtarılırken dünyanın bir ucundaki balinalar
Onlar terk edildiler vahşetin avuçlarına
Duymadı hiç kimse o çığlık dolusu hıçkırıkları
Yankılanırken sesler yüksek binaların cephelerinde
Döküldü toprak sıvalı insanlık

Mercedes’lerin egzozları karbon monoksit salarken
Tinerleri ciğerlerine çektiler çöpten toplarken ekmekleri
Yamalıklı dizleriyle çöktüler yerlere
Gecenin kiri bulaşmış elleriyle sevdiler uzaktan geçenleri

Şans kapıyı çalmıştı içlerinden birine
Kalırken on tonluk kamyonun altında
Tinercinin yükünden kurtuldu şehir
Çocuk kurtuldu uçtu ruhu
Cesedi gören yoldan geçenlerden biri,
“Tinercinin biriymiş önemli değil” dedi…

Bir gazeteler önemsedi üç satır yazıyla
Birde asfalta bulaşmış kanı yalayan kediler

Kar yerine kurum yağdı yoldan geçenlerin üzerine
Şehir içten içe sadeleşirken bir tinerciden


Kütüksüz bir çocuğun üstünde Ademoğlu yazan mezar taşı oldu
Tinersiz beyaz giysilerle kalan çocuk koştu,koştu,koştu…
Hayalini süsleyen cennetteki evine…