Biliyorum ...
Çok zor ikimiz içinde,
ama...
Olmalıysa bu bitiş,
ve yakıştırmışsan ayrılığı üzerime,
susuyorum sevgili...

Hiç bir dilde gıkımı çıkarmadım,
seni sevmeye başladığım o ilk andan,
son canımın yanmasına değin...
Çok sevdim seni...
Adını astım adımdan önce tümcelerime...
Yakıştırdım bende olan olmayan, senli,
sensiz ne varsa...
Kendimi bile kovdum kendimden,
kendimden sakındım,
kıskandım seni...

Gözlerinin eylemine,
yüreğine intikal ederek geldim...
İşgal altındadır bir yanım sende,
bir yanım ölüme mahkum...
Hapsettin içimdeki sensiz kente,
müebbetle...
Kin kusacaksın sanırım,
derim susarım...
Konuşacaksın derim,
kanarım...
Mavisine akıttığım gözyaşlarımla,
koca kentte sensizim...
Emanet bırakılışlara,
ve kilit altlarında saklanmış sevdalarımla
yapayalnızım...
Kimsesiz,
kimliksizim...

Karşımdaki senmisin ?
Gözlerini anlamsızca yüzümde dolaştırma ey yar..
Hatırlayamıyorum bu bakışlarını...
Sahi en son ne zaman böylesi bakmıştın,
kirli sakallı yüzüme... ?
Zaten hatırlasam eylül bakışlarını,
sorğulamazdım...
Hangi renkle bakıyorsun düşlerime sevgili...?
Oysa ben mavisinde gökkuşağım yapmıştım,
gözlerini şehrimde...
Ve altından geçmek için adımlamıştım,
bir baştan bir sonuna dek ...

Şair arıyorum...
Mısralarında sana can verebilecek,
Bu bende ki seni bana anlatabilecek,
sana gösterebilecek...
Sevdalarımın gazel nakaratlarını mırıldanıyorken,
koca kentin işlek caddelerinde,
en ıssızını düşüyorum,
düşüncelerimin en sen kokan yerlerinden...
Yalın ayak bir bedene girme telaşlarımda,
yine sana koşasım geliyor sevgili...
Tökezliyor ayaklarım,
düşüyorum...
Canım yanıyor...

Seni sevmek...
Kimsesiz sokaklarda militanlık etmek gibi,
dilenci dua’larında adını okutmak,
gelmeyişlerinde kör kuyularda yusuf olmak misali,
seni sevmek...
Seni sensiz sevmek...
Aklıma düştüğünden bu yana,
ellerimle gecelerimi en kahpe yanlarından vuruyorum sevgili...
İntiharlara gebe kalıyor,
odamın dört duvarı...
Ve edepsizliğime tanıklık ediyor,
böyle sevginin,aşkın taaaa ....dediğim anlarımda...
Seni beklemek,
hicret ettiğim tüm senli düşlerimden düşmek gibi...
Seni beklemek,
yaslandığım durakta kaçan son otobüsü,
belki gelir diye beklemek gibi...
Yazdığım en güzel şiir,
gözlerindi,
sözlerindi,
sendin yar...
Bu son sana serzenişim yar...
İnan adını son anışım yar...
Üşüdükce giydiğim hırkayı,
söker gibi...
adını dilimden,
yüreğimden,
benliğimden çıkarıyorum...

Ama bil ki sevdiğim...
Seni asla unutmayacak bu berduş gönlüm...
Ve bitiyorduk sonbahar öncesi,
ağustos ortalarında...
Gözlerimide düşür gözlerinden,
ve çantanda pişmanlıklarından yer kalmışsa,
koy bir köşesinede hayallerimi,
ardına bakmadan, adımı son kez de olsa anmadan git ..