Bir gün istiklalin kalabalığında göz göze geldik...
Uzaktan boş anlamsız bakışlarla elimiz ayağımıza dolanarak...
Yanında bir başkası...
Elini uzattı,
yanındakinin elinin terinden sırılsıklam olmuşluğuyla,
Ufaktan bir baş selamı ma,
diliyle dişinin arasından dökülen ve söylemek zorunda olmadığı bir cümleyle,
’Merhaba’ diyerek...
Konuşmak için bir mazeret yokken o anda
birden,
‘’Nasılsın’’ ? dedi...
Ve ben sustum...
Oysa seni görene kadar o kadarda iyiydim ki.
Demek geldi aklıma,
olmadı, diyemedim, sustum...
’Nasılsın’ diyen herkese,
’İyiyim’ demek,
ve bunu onlara inandırmak o kadar kolaydı ki...
Beni onun kadar hiç bir kimsenin süründürmediği,
kandıramadığı, yalanları aklıma geldi,
Sustum,
nefesim çekildi hücrelerimden...
Yutkunamdım,
genzim acıdı, yandım...
’İyi misin’
Nerelerdesin.? dedi...
’Kalbimin içine giderken zamana ayarlı bir bir dinamit yerleştiren,
sen değilmiydin ULAN .!
Demek üzereydim ki sustum...!
Hala seni seviyorum,
demesinden korktum sustum…!
Boş gözlerle epeyce bir baktım,
ona, yanında ki zengin züppesine...
Anladı kaşlarımı çatıp,
şakaklarımın çarpmasından sinirlendiğimi,
Biz dedi, sinemaya yetişmek zorundayız,
sonra yine karşılaşırız , belki deyip,
elini uzattı, sıcacık ellerinden belkide son kez tutuyordum...
Sustum...!
Anlamsız, bir o kadar da nemli gözlerle baktı ve gitti.
Ey aptal yüreğim,
neden birşey demedin...
Ama anladım ki sarılıp öpsemde,
Koklayıp sevsem de,
İyiyim desemde,
Gidecekti ve her zamanki gibi gitti...
Sıfatına tükürdüğümün kalbi,
kim terk edip gidecekse onu sevmiş.