Kırıldım demem sana ,
zaten senden evvel de kırıktım.
Sen benim kırıklarımın üstünden geçtin,
biraz kanattın,
biraz daha derine battı.
Üstünden zaman geçtikçe iyileşecek yaralar.
O kadar.
Oysa gelişini bayram edasıyla kutlamayı düşünmüşken,
canımı yakmanı saymayı da bıraktım.
Alıştı gönül, lakin tükendi ömür sevgili ...
Gülüşüne sebep olmaktı inan ki tek amacım,
gidişini yazan şairlik ne haddime ...
Ben senden başkasına kör olmuşken,
bana gökkuşağın dan söz etme.



Senin sokağının çıkmaz olduğunu bile bile girdim üstelik.
Elinden tutmaya razıydım, el verseydin eğer.
Hala mı anlamadın ?
Pili bitmiş bir saatin içinde ki akreple yelkovan gibiyiz şimdiler de,
kavuşamayan, kavuşturulmayan,
imkansızlığı oynayıp,
uzaktan bakan ...
Dışarıdan umursamaz görünen ben,
içimden her gün daha fazla seven ben,
özleyen ben,
küfreden ben,
ağlayan ben,
ben kaç kişiyim ahh bir bilsen ...

Gözlerinin uçurumunun kenarındayım,
bir adım öne çık gel dersen, düşeceğim ...
Senin hatırlamadıkların,
benim aklımdan hiç çıkmayanlardır sevgili.
Kalbim den atayım diyorum seni,
kalbim sendeyken bunu denemeyi bile düşünmek ne ahmakça.
İmkansızlığın için de bile ’İmkan’ yazıyor,
kavuşamamak da neyin nesi ?
Unut diyorsun ya karşıma geçip.
Bitir beni içinde nasıl var ettiysen;
diye alaycı bir tavırla.
İnsan nefes almayı unutabilir mi sevgili ?
Hem ben seni sen olmadan da seviyorum ki.
Kime ne ?
Sana ne ?