Benim de bir odam olmuştu
Kızıl saçlı o meleğin evinde
Soğuk ve karanlıktı sabahları
Işıyordu ancak her taraf
Geceleyin yatağımın kenarına geldiğinde

Ah o yatağımın kenarına kıvrılan saçları
Ne vardı bu kadar kızıl olmasaydı
Yakmasaydı beni cehennem ateşlerinde
Dağlamasaydı ciğerlerimi Vateğin türküleriyle…

Desem de bazen;

Unutuveriyorum o karabasanları
Karanlıktan kopup gelen
O bakışlar aklıma geldikçe hemen…

Gerek yok hiç fiziğe, matematiğe
Gerek yok eski bilgelerin
O içinden çıkılmaz
Paradox veya problemlerine…
Size göz olan göz
Bana bir cennet olurdu
İçinde Ahu bakışlı kanatlılar
Ve aşk şerbeti akan dereleriyle…
Size bir nefes olan mesafe
Bana “sus” olurdu geçilmez çöllerde…
Bana uzanan eli miydi?
Yoksa biraz önce aramızdan
Bir melek mi geçti;
İşte en iyi bunlar anlatır; “nedir görece?”

Seviştim;
Ki saatlerce sevişebiliyormuş insan
Bir dudak parçası
Ve tazelik kokan yumuşacık ellerde
Nefessizdim;
Ki ne zormuş bir ağaç gibi susmak zorunda kalmak
Öğrendim;
Ki ne yamanmış bir bulut gibi dolmak
Ama ağlayamamak…

Susma benim hercai Nemf’im
Bırak nefesinde tadayım
Yıldızların o mavi semailerini
Çok görme bana diye yalvarırdım
Bulutların üzerindeki bu gezintiyi…

Kolay mı sanıyorsunuz o dalgaları aşmak
Tutunmak gibi fırtınanın ortasında
Ellerine ulaşmak.
Saldırırdı üzerime boynu terlemiş atlarıyla
Uzun sakallı okyanuslar hemen gürleyerek.
Dedim ya demin de
Bir nefesti sadece istediğim
Bu kadar güçlüğe direnmeye…

Demek ne acı bir inlemekse
Görünürdü hemen bir tane
Toplamış eteklerini koşarak
Çimenlerin üzerinden bir gülümseme
Bembeyaz ışıyan teni
Ve unutma beni çiçekleriyle ellerinde…

Bir nehir akardı saçlarından
Dudaklarıma;

…

Karanlığa karışırdı etraf
Müzik solurduk şarap kokulu;
Şiirler havada uçuşur
Ve meylederdi yatağımız yıldızlara doğru…

İşte bu odaya astım
Çıkarken
Çocukluğumu

Kalsın;
O’nun yanında yaşasındı sonsuz mutluluğu…