Nerde keman sesi var yığdım
Duvarın dibine
İki yüzyıldan beri.

Maviye dönmüş kara kanatlar
Haberin var mı?
Göğe doğru olsun diyedir
İyidir öyle…

Bu duvarın kenarında
Rutubet var.
Getiriyorum Mars’ı
Güneşle sohbet ediyorum yardım etsin diye.

Bana denen genelde şu
“Özenme karanfile”
Veya,
“Mavi’nin sonrasında gözyaşı
Yağmura yakışır” minvalinde…

Döşerim badem çiçeklerinin minvaline
Şeklimiz
Mavi, serseri ve saki!

Derken bak susmuyorum işte özgürce
Korkmuyorum
Bana yapacağından gölgenin uzun saçları sabaha doğru
Ben demekten bıktığımda ve sevmediğimde artık var olan sen diye
Korkmamayı söyledim
Geceyi, maviyi, şiiri, suyu, göğü…

Hep gençtim yukarılarda
Sana doğru gelirken
Küçülür müymüş demek yukarıya doğru gelen?

Ama değişmiyor işte taş
Al iki yüzyıldır burada
Utanan Anadolu gibi yüzünde çizikler
Ben her sabah karşında
Keman sesi.