hayata küs bir ağaç gibi vakurca
tenha bir çocuksuluğun ardından
kaderiydin gülüşlerimin...

aramızda ya her şey vardı
ya da hiçbir şey yoktu
çünkü adsızdık...

ay ışığını geçtik
bitirdik yıldızları
başlayamadık gene de...

dünyanın dünü bitmez yüreğin acısı
sadece yanımda yürüdüğün anlar
acısız bir geleceğin olabileceği geliyor aklıma...

her şey bittiğinde sen bitmeyeceksen
ölürken hâlâ seni seviyor olacaksam
gelmesen de olur umutsuzluklarıma...

eksik imgelerle geçecek yankının süresi
gözlerim özlemlerimin taşmış sarnıcı
ama yıprandırmayacağım hiç seni düşünmeyi...

güz bıkkınlıklarıyla güzelleşir ayna
kendini anlamaya utanır öykünün düğüm yeri
bütün uzaklıklara eşit mesafede...

gölgenle sevişti kabuslarım
ben oralarda da çelimsizce yoktum
yaz pencerelerine yabancı...

ipler koptu deniz kıyısıyla aramda
sevgimin payıysa büyüktü bu yırtılmada
ortaladım sonsuzluğu...




kağan işçen...