Temelde hayali kahramanlar ve objeler ile yaşamın sürgit temposu arasında asılı durmaktayız hepimiz.

Bu boşlukta durup bazen kalbimizi kemirsekte bu bizim hakkımız :)

Bizim derken; birden çok duygu düşünce dolayımında yol alan yazın fikir sanat dünyasının
olmazsa olmazından söz ediyorum yanlış anlaşılmasın.

Birden çok kahramanın yahut hayalin yerine de konuşup düşünebilmek imtiyaz olabilir
yazın serüveni açısından

bknz:
senarist yahut roman yazarları öykücüler bu anlamda çok başarılı olmaktalar
şiirde ise şaiirin öz dünyası üzerine gelişmiş bir algı bu konforu yeterince
kullanılamamasına neden olmaktadır.

Ve yahut bu İMTİYAZ şairler açısından çok da müspet sonuçlar vermemektedir.

Bunun yerine, her şairin kendi yansıttıkları başlı başına o kişiliğin tezahürleri olageldi.
Fakat söylev yeteneğini, soneler, monologlar veya tiradlar aracılığı ile yapabilecek
yeteneklerimiz kaç örnekle sabittir bilmiyorum.

Hacıvat karagöz örneği gibi, aynı yönetmenin hem senarist hem sesçi :) hem setçi hem de....
ooo uzar gider bu mevzu

Doğal akışın da bu olduğuna inanıyorum.

İronileri yaratan çizikler; aynı özdeksel varlığın değişen, değişmek isteyen tazahürleriyle
yakalanmaya kalkışıldığında ciddi bir yoğunluk kazanır.

Bu h e r ş e y açısından iyidir

Sera etkisi gösterip tadını, rengin ve dahi kokusunu güneşe değil sunni ışığa maruz
bırakmak her üretim ve onun her tüketicisi açısından talihsizliktir.

Çünkü boyut zenginliğinin teşhis edilip değerlenmemesine ve hakkaniyetle
paylaşılmasına engel ne varsa aslen edebi anlayışın olmadığına hükmetmemize
neden olur.

Bütün bunları neden söyledim:( affedersiniz şair niçin yazdım cidden bilmiyorum.
( aldırmayın bence öyllee konuşur işte dı dı dı :)

Arı neden bal yapar İŞTE soru budur.
''olmak ya da olmamak ... bütün mesele bu'' demiştir delinin teki, yoksa ben derdim.

Şiirle