Bir zamanlar sana sevdiğimi bile;
Utana sıkıla,
Zar zor söyleyebilmişken...
Şimdi ise,
"Gitme, kal" dememi nasıl beklersin?
Hem de tek seferde,
Ayrılırken...

Dudağımı kendi ellerinle düğümlerken böylesine sıkıca,
Boğazımı sıkarcasına sonra,
Ellerini sonsuz bir boşlukta sallarken...
Sana bağlanmamın,
Artık kördüğüm adını aldığı,
Bu yüzden nefes bile alamadığım zamanlarda,
Engel olamadığım,
Çoktan verilmiş bir idam kararı,
Senin dilinden...
Kalbimde sen,
Göğsüm sıkışırken...
Ne yapacağımı,
İnan hiç bilmiyorum ben,
Korkuyorum sadece;
"Sana bir şey olur" diye...

Bir zamanlar beni seven,
Sen değilmişsin gibi.
Bu ayrılık başka bir aşk’ın sonuna ait,
Bu sözler başka dudaklardan alıntı.
Susturmak için aşkı;
Şeffaf bir bantla,
Sıradan birkaç veda cümlesi yapıştırılmış dudaklarına.
Zorla söylemişsin sen de,
Daha fazla direnemediğinden,
Direnecek gücün kalmadığından,
Zorla söyletmişler işte sana...
Söylemezsen ölürmüşsün gibi,
Söylemeseydin ölür müydün sahi?

Belki...
Çünkü ayrılırken,
Sustuğum için öldüm ben,
Kal diyememenin pişmanlığıyla.
Konuşursam öldürürdüm ama,
Git derdim,
Git...
Benim için öl,
Lütfen...

Ayrılırken...
Birkaç damla gözyaşı,
Birkaç acı kelimenin yerine,
Akıyordu gözlerimden...
Gizliden gizliye ağlıyordum imgelerle;
"Sevgilim, gitme..."

Ahmet Kastancı