Senin gözlerine sokulunca aşkın kervanları yürürdü içimde
Kendi engellerimi aşamadan sevinin dağlarında ölürdüm
Yorgun bir zaman makinesiydim, her yudum aşktı sende
Göğsünün titrek tarlalarında, iradesiz, şaşkın düş olurdum.

En saf sarılışlarla başlardı öykümüz, çok soru, az yanıttık
Elleri kirli çocuklarca saklanırdık aşktan, iradesiz tanıktık
Aşina titreyişlerle buluşurdu ellerimiz, kanamalı öpüştük
Sürtünürdük tenlerimize umarsız, kendimize çıkmaz yolduk.

Her dokunuş yüzyıl ötelere atardı bizi, kalabalıklarda eksiktik
Ansız terlerin yağmuru başlardı sonra, çoğaldıkça tükenirdik
Rüzgâr aralık bıraktığımız perdeyi sallardı, ah nefeslenirdik
Tüm olmazlara direnişlerimiz başlardı, coşkuyla helalleşirdik.

Garip korkular olurduk bir müddet sonra, tüm şehirler uyanırdı
Yangın avuçlarımızı yakardı, yağmurun alevi yüreğimizi yıkardı
Bir vedaya kuşanırdık alelacele, yangın düşünüşlerimize sıçrardı
Suçlu bir ayrılık olurdu buluşmamız, aşk meçhul okul kaçağıydı.

Ardından koşup sarılmak isterdim yeniden, tutunamazdık anlara
Fısıltılı bir sevdanın sargısı olurdu zaman, ağlardık kadere uluorta
Özlemin ‘arkası yarın’larına karışırdık, avunurduk biçare şarkılarla
Kendi gerçeğimize yakın, aşk merceğine uzaktık olmaz sarılışlarla.


Selahattin Yetgin