İnsan, bazen çılgın bir ışık yılına ışınlanmak ister
Gövdesindeki kırık ışıltıları da oraya götürmeyi diler
Bir yansıma eksiktir kimi yüreğinde, belki de avunma
Çok sesli bir yakarıyla asırlar öncesini yaşamak ister

Sorgulu elim sendelerin kıraç alanıdır oysa şu hayat
Kendi davalarımızı halletmeden, başka kollar düşleriz
Avuçlarımıza güneşi diler, yürekteki hasatları erteleriz
Sıkılı dişlerimizden sızar aşk, kendimizden bile gizleriz

Solgun bakışlarımızı bekler sonsuzluk, kanar içimizde şiirler
Kırılgan kelimeler biriktiririz kilidi kaybolmuş çekmecelerde
İki kadeh arasına sıkıştırılmış mutluluk damlar dudağımızdan
Renkler kendi hücresinde dans eder, sen geçersin aklımdan

Günlükler ıslanırdı elinde, çarpardın ruhunu iyotlu kayalara
Kendi sessizliğinin yakarılarıyla tutunurdun içindeki sancılara
Çizgiler çekerdin yüreğine, gün uçkurunu toplamadan ufukta
Balıkçılara seni anlatırdım ben, yakamozları dağılmış sularda

Kıskanç bir mermiydi bakışın şakağımda, sönerdi o an ışıklar
Yorgun mevsimdi gülüşün, ilençli düş olurdu gidişinle baharlar
Hücremdeki nem olurdu aşk, kendini ipe çekerken karanlıklar
Sustururduk anları, sarılışlarımızla çatlardı hep yalancı aynalar

Selahattin Yetgin