yapış yupuş sıkılganlıklarla
kabuslar da bitiyor oyunlara tutsaklıkta
hayatla dalga geçiyor yalana alınmak
küstah sislere yakalanmış her anımız
biz biz olmaktan çıkmışız
ikide bir uzaksızlık
anında makyajlı faşizm...

kafası kopsun bu kaçma isteklerinin
mahallenin evleri huysuzca inlerken soğukta
sokağın daracık göğüne uzanan bakışlarım donuk
yorgun kaldırımlarda terli isyanı ayakların
sinema parası biriktirmekten ibaret hayat
zulümle kavga etmekten gayrı...

tartışmasız çoğunluğum bu yalnızlıkta bile
sesimi ortak özlemlerimizi bağırarak temizliyorum
yüreğimin aklı işçilerde
sevgim bir gün olsun paslanmıyor bu yüzden
ve en ağır işkencesindeyim yoksunluğun
ama en uygar düşüncelerle sarıyorum
insanlığımın ağrıyan yerini
müzmin mutsuzluklardan ötede
zerresine eşitliğe sevdalı...

"sen benim yorgunluğumun
aksaray gökgözler dinlenme tesisleriydin
gözlerinin buğusuyla irkiliyorum her gece ortası
ve hep ilerileri konuşmak istiyorum umutlarınla..."
...




kağan işçen...