yazdığım sen değildin bu kupkuru hiçlikte
zamanın sonsuzluğunda hiç açmamış bir gülün
kapısı hiç çalınmamış dingin adresiydi...

yaz rüzgarıyla gelecek belki ölümüm ansızın
en çok yalnız kaldığım bir öğlen sarılığıyla
bakışlarının sesinden bezgin nazlanışına kızgın...

yüreğimde boşalmış kentin iç burukluğu olacak
kirpiklerinden öptüğümle kalacağım o hainlikte
beni kimseler tanımayacak umutlarım dağılacak...

parklarda şoselerde kahvehanelerde bıraktım
kangrenleşmiş beklentilerimi ilkyazlı avuçlarından
eski günlerimizi bir çay saati gibi aklıma çiviledim...

ruhum beni yanıltırken şu sakin uğultusunda
sabah kuşlarının...anlıyorum sende ömür ocağım
yak diye kederlerimi sevgisiz üşüdüğün anlarda...

kararık kareler de karlı artık sayrılıyız da bir yandan
tül çıkınlara sarılı küçük mutluluk çağlarım da geride
tek tercümanımdı ayrılık gurbetinde sevmek bana yabancılığına ...




kağan işçen...