hınçla kıskandı uykuna vuran ışığı
karanlıkla içli dışlı yalnızlığım
olacaksan sen ol istiyorum tek ağaçsızlığım
lunaparkı terk edilmiş kasabası kurak...

seni her seferinde ilk kez görüyorum
anılar yorgunu bir pencereden
karlı bir geçmişten uzanarak
avuçlarındaki kelebeğin kanat tozlarına...

her gün ayrı bir aşk ürettim
çocukluğuma bıraktığın yoksun naif ümide
rüzgarımıza dost yollar da bitti
kayıp bir mezara yaklaşan ayak sesinde...

yalnız yürümek kadar yalnız bakmaktın
boş evlerin öfke köpüren balkonlarından
mevsimlerini yitirmiş göç mağduru kuşlara
şimdi bir de birlikte gidişimsin yokluğuna yoklukla...

uzakların ıssız kalma korkularına
seni çağırdığım öz güvenimle yetiştim
ölme anında göğe bakmanın değeri kadardı hep
an be an yüzüne bakmak...ölümüme yetişemedim...




kağan işçen...