/ Su’ya..

(şair)

Sen,
Şilebin sintinesinde
başını ellerinin arasına almış
öyküler anlatansın.

Cami avlusuna bırakılmış
ve atılmış ne kadar sözcük varsa,
Yerde kıvranan kor çiçeği telaşıyla
yerlerinden alıp yüreğine basansın.

Seni ıskalıyordu hayat
Ve hafife alıyordu Tanrılar.
Bir beyaz kağıdın boşluğunda kendi tanrılarını yaratansın.

Bu yüzden gölgelerin yaylım ateşinde
önce şiiri,
Sonra şairi vurdun kalbinden.

Sen…




(şiir)

Sen ellerin cebinde,
Çıkmaz sokak çaresizliğinde yürüyorsun yalınayak.
Kurumuş güllerden derlediğin bir şarkıyı mırıldanıyorsun.
Yeni yetme hüzünler taşıyorsun kalbinde
Ve gözlerin hafif nemli,
Saçın ıslak,
Bir başına.

Özgürlüğün çalınmış
Ve satırbaşlarında öznesiz cümleler kurmaya alışmışsın.
Sorgularda susmuşsun,
Satmamışsın henüz kimseyi.
Gece devriyelerinden ve üzeri üniformalı adamlardan,
Biber gazı dolmuş göğüs kafesinden ve cop seslerinden usanmışsın.
Küfürler ediyorsun hayata
Ve aldanışlara
Ve yalnızlığa hatta!

Dilsizdir şairlerin şehirleri.
Gece inince daha soluktur suretler.
Işıklar söner ve üryan umutlarını resmettiğin nü tabloların
belirginleşir terkedilmiş betonarme bina duvarlarında.

Gece iniltileri fahişelerin,
Hıçkırıkları şairlerin işidir.
Yanağından süzülen yaşlar,
Sözcüklerindeki mürekkebi dağıtır.
Dağılır anlamın.
İçi bulanık eski zaman filmleri gibi ağlarsın.
Nerede üşümüş bir çocuk görsen, derdinden bir parça alırsın.
İçinde çıkan isyanlar gözlerinden okunur.
Sol yumruğunu sıkıp,
İhtilallerin isimsiz kahramanı diye
büyük puntolarla adını not düşersin kurak toprak susuzluğu vurmuş yüreğime.

Tanrı tanımazsın bilirim.
Bu yüzden gölgelerin yaylım ateşinde önce şiiri,
Sonra beni vurdun yüreğimden.

Sen…



Cihat KIRDAR
Dokuz Temmuz İki Bin On İki