Peşinden gitme cesareti bulamadım hiç,
Durdum bu yüzden,
Duraksadım olduğum yerde...
Birkaç dakika
Ya da birkaç saniye,
Kaldığım yerden;
Seyrettim o anlamsız gidişini...
Matematiğe küfredercesine saydım,
Benden uzağa attığın her adımı...
Yalvarmadım,
Ağlayıp ıslatmadım da asla yanaklarımı...
Kuru, acı bir bakış giydim gözlerime,
Çocuklar gibi büktüm dudaklarımı birde.
Ayrılığa küstüm,
Konuşmadım...

Kal demedim mesela...
Ama kal der gibi baktım gözlerine,
Bir bakışa yükledim bu aşkı,
Bu aşkın anlamını,
Aldırmadın da, anlamadın...
Gözlerim taşıyamazdı bu yükü, taşıyamadı;
Doldu sonra
Ve birden boşaldı...

Gittin...
İşte ben o zaman ağladım,
O zaman ayrıldığımızın farkına vardım...
Şaka gibi geldi önceleri
Ya da rüya...
Yokluğunun ilk dakikaları çok soğuktu,
Tuttuğun ellerimden içeri girdi bu soğukluk,
Sadece bedenim değil,
Ruhum da üşüdü...
Dört mevsim sürecek kış geldi,
Bir türlü geçmedi...

Gel...
Gelsen bahar gelecek çünkü buralara,
Yeşerecek kurak olan bütün iklimler.
Çiçekler açmaya başlayacak örneğin,
Kuşlar neşeyle şarkılar söyleyecek tekrar tekrar...
Merak ediyorsan;
Ben hâlâ kaldığım yerdeyim,
Beni ansızın terk ettiğin, çekip gittiğin yerde;
Tek başıma, eksik ve kimsesizim...

Biraz pişman,
Bin az sensiz...
Ardından hâlâ sevmeye devam ederek seni,
Özlemeye devam ederek kavuşma inancı yitirilse de..
Bir gün geri döner belki,
Ümidiyle...

Gelmeyeceğini bile bile,
Oturdum bekliyorum işte;
Kaldığım yerde...

Ahmet Kastancı