Aramızda kalsın
Siz Neruda okuyordunuz
güneşsiz bir buluşmanızda


Sandalyenizde oturmuş
hafif hafif gülümsüyordu duruşunuz

Kısa bir etek giymiştiniz
şehvetinizi açıkta bırakan

Kahve fincanınızdaki ruj izi
belki de sadece benim umurumdaydı

Rüzgar yoktu ama
saçlarınız yine de savruluyordu benden yana

Belli ki sabahınızdan çıkarken
buğulanmış aynanızda biraz bakmıştınız
nemli gözlerinize...

Bilemiyorum...

Sanki daha yenice, bir aşkın kapısını hızlıca çarpmışsınız gibi

Aramızda kalsın

Neruda’nın en güzel dizelerini okuyorsunuz şu an
hiçbir ayrılığa haksızlık etmeden

Onun sihirli sözcüklerini yavaş yavaş çiğneyerek

Masanızda bir tutam yapma çiçek...
Sanki üfleseniz canlanacaklarmış gibi

Aramızda kalsın

Ben sizi
siz yaşarken terk etmiştim aslında.
Şimdiki bakışlarımın pişmanlığında...


Oktay Coşar