Çok istiyorsan böleyim bir parça,
Hem de en güzel yerinden;
Ama n’olur kalbimi kırma...

Yorgunsun,
Daha fazla uğraşma canımı yakmak için,
Üşüdüysen söyle;
Yakacak başka şeyler de bulabilirim...
Bu şehir mesela,
Bu insanlar,
Bu diyebileceğim her şey ve herkes...
Güneşi yakayalıp masmavi gökyüzünden,
Yakmayacak derecede yaklaştırabilirim her sabah yüzünün penceresine,
İlkbaharı getirebilirim mevsimlerden...
Kuşlar veda şarkımızı fısıldayabilir kulaklarına,
Ah bir dinlesen...
Şöyle başlıyordu sanırsam;
’Gitme,
N’olur gitmesen...’

Gidişin ezer yoluna kırmızı halı misali serdiğim ömrümü,
Adımlarını atmasan...
Ayrılık değil de biz kazansak?
Kaybetmeye doyduğum hâlde,
Tok kalbe yaşatıyorsun ya bütün ayrılıkları,
Afrikalı çocuk olmak istiyorum,
Bari doyurayım diye karnımı...

Elveda dedikten sonra,
Dudaklarına hoşçakal’ı da ekliyorsun...
Oysa ’gitme, kal’ diye yalvarıyorum sana;
Dinlemiyorsun...

Ahmet Kastancı