Yıkılırdı bozkırlar
Yakıldığında ağıtlar
Yazgısındaki alınlara atardı derin çizikler
Bağbozumu şarkılar uyanırken ufuktan

Kururdu gözleri güneşin
Nefesin eserken ellerime
Üç tel saç bırakırdı dokunmam için saçlarına
Sallanırdı başak sarısından yorgun

Eski bir plağın şarkıları kanatırken dudakları
Yalnızlığın ortasında söylenirdi notasız
Yaralı kalırdı sol anahtarları
Yaşlı kemancının kirpiklerinden dökülürdü hüzün

Akasyalar tüneklik ederken serçelere
Gece vurulup düşerdi avuçlarıma
Leylak moru bulutlar çoğalırdı penceremde
Kentin tüm yıkıntıları altında kalırdı bir beden

Yer gök bir olup düşerdi üzerime
Karanlıkta saklardı gölgesini koca çınar
Yaz ortasında kırlara düşerken kırağılar
Saçlarımda son bir bahar
Takılırdı
Kanatırdı
Ayrılıkların izdüşümlerindeydı bozkırlarım
Geçikmezdi ölümün sadık kaldığı randevusuna