Kalemim tükenirse eğer, kanımla yazacağım son şiirimi, sadece sen hissedeceksin bir kara gece de!
İşte o vakit , ’’ Kına yakarsın pas tutmuş kalbine.’’




Alper Tunga Karakoç

ışıksız geceler hayâsızca beynimle sevişirken
uykumdan korkuyla sıçrarım her seher vakti
kokunu özlerken ah her gece can çekişirken
ne mümkün? Unutmam unutamam esmer tenini




ruhlarımız intihar hikâyeleriyle kırıştırırken
bir zındık pazarlarken kızını çay kenarında
Azrail görevini bir gece bana devrederken
ne mümkün? Unutmam gözlerin hep aklımda






bayatlamış yalanları fikrinle kızartıp sunduğunu
sonunu hiç düşünmeden Tanrıya kafa tuttuğunu
ucuz fahişeler gibi karşımda vefasızlık kustuğunu
ne mümkün? Unutmam son bakışını aşkıma





kapkara domuzlar kanla yolumu kestiğin de
duyduğu vakit sesini yorgun düşüncelerim
ah canlanıp kendine gelse de cansız bedenim
yokluğunla her geçen gün tükense de yüreğim



ne mümkün? Unutmam, unutamam ki ihanetini