Yılların yorgunluğu çökmüş gözlerime,
Dokunsan ağlar göz kapaklarım.
Üzerime sinmiş acının küf kokusu,
Dudaklarıma meze olmuş ayrılıklar.
Ellerim; evi olmuş umutlarımın,
Avuç içlerimde saklı tüm gururum.
Bir ihaneti savunuyor kalbim,
Cinayetine kurban veriyor gözlerim.

Sabrımın tükendiği yerde oturuyorum bu gece,
Sensizliğin küfrünü yazıyorum hece hece.
Çamura batıyor tüm sözlerim,
Üstüme ağlıyor gökyüzü.
Ruhumu temize çekiyor ıslak kaldırımlar,
Kan bayramına yatıyor beyaz düşlerim.
Suskunun saati çınlıyor kulaklarımda,
Dili çözülüyor yalnızlığımın.

Ağrıyan gözlerime merhem olmayacak şimdi gözlerin,
Ağlayan kalbime su serpmeyecek sözlerin.
Ciğerlerime nefes olmayacak nefesin,
Üşüyen ellerimi ısıtmayacak ellerin.
Ne ‘’hoşça kal’’lar kalacak dilimde,
Ne de ‘’kendine iyi bak’’lar.
Sadece gidişine dökülen küfürler,
Ve hiç gelmeyişin duracak sesimde.

Şimdi kimin omzunda ağlıyor gözlerin?
Kimin koynunda ısınıyor bedenin?
Hayallerine kimi kahraman ettin de;
Buz gibi bir yalnızlığın ortasına bırakıp,
Terk ettin beni.
Söyle melek yüzlüm,
Şeytanın hangi sözleri cazip geldi yüreğine…

Alican Yıldırım / Söyle
27.07.2011