/meydanın ortasında, mevsimler ötesi bir koca çınar ağacı
her dalı birer turfanda meyve sanki, ama dışı şerbet-içi acı/



ne olacak yani, ha başım havada yürümüşüm, ha bakışlarım yerde
yok etmekten sanıklığa adım atar daima, bir cinayet vardır içimde.
ağızlarına zeytin dalları verirken, kırarım kanatlarını güvercinlerin
acılı çığlık zemherisinde frenleri boşaltır, yalancı masumiyeti..,
ellerimin.

hiç saklamayın, elleriniz benim ellerim…/

ben önünüzden geçerken kapatıyorsunuz da, pencereyi-perdenizi
sanki aynaya baktığınız zaman, hiç görmeyecek misiniz kendinizi.
içinizde yanan o yok edici ateş, kolay sönmez denize akan sulardan
medet umulabilir ancak, göstermek istediğinizi gösteren..,
aynalardan.

ve yalancı yağmur gibi gözyaşlarınızdan…/

benim de üstüne kül döktüğüm, nice yanık çizgilerim var elbette
ama çözülmez beynimi saran paslar, kendime böyle itiraf etmekle.
bir anne yavrusuna kanamasa, daha ne cinayetlerim olur kim bilir
ve bir de sevda türküleri çalınmasa kulağıma, uzaklardan..,
arada bir.

yani hep aynı gökyüzünde ve aynı şehir…/

artık konuşturmayın beni ne olur, sonra oynamaya başlar ayarım
insana benziyor olmasam da, çıkar ortaya bir şekilde insan yanım.
şimdi naturamın değil ama talimat icabı, kulağım balta seslerinde
bekliyorum bin heyecanla ki bu koca çınar da, bir mazi olup..,
devrilsin yere.

ve sonra bir başka çağrı, bir başka gece…/



Kulağı balta sesinde olan “ağaç kurdu” ndan gelen bu sesler, bir çocuğun annesinin elinden kurtulup, meydanın ortasındaki çınar ağacına doğru koşmasının ve kollarını kocaman açarak ona sarılabildiği kadar sarılmasının hemen öncesindedir…
Şimdi meydanda, çocuk koşarken havalanan ve sonra tekrar yere konmaya çalışan bir beyaz güvercinin kanat sesi vardır sadece. Ve bir de bahardan da yeşil yaprakların gülümsemesi…
Balta sesleri de belki vardır ama hiç duyulamayacak kadar çok uzaklardadır.

Cevat Çeştepe