Doğduğu topraklarda oğlan diye el üstünde tutulmuştu Süleyman

Tuhaf bir sıvıyla yatağını ıslattı onüçünde
düşünü hayra yordu aklı havada

İlk kız memesini daha onbeşinde sıktı ağzıyla
onsekizinde koca ertesi yıl baba olduğunu anladı

Yirmisinde apoletli gerilla
yirmiikide Nietzsche ve Marks okudu
ve enternasyonal dinledi
dişlerinin arasında jilet, utku ve cıgara

Yastığının altında nal sesleriyle uyuyordu insanlık
masallar, zılgıtlar, küfürler içinde
parçalanmış dimağı her ve hiç intifada

Ne yana dönse karanlık dehlizleri gerçeğin
ve dilinde durmaksızın uzayıp giden şiirsel savlarla

Söz sözü açtı anlam anlamı dağıttı
tarumardı bütün dünya Süleyman’a

Dört kibrit çöpüne müsavi bir gençlikte
tepesinden başladı ağarmaya saçları

Trenler, sendikalar ve bulvar orospuları
hücre evlerinde son baskıya hazırlanan sloganlar
ütopyalar ve mahpushane koridorları
aşk mektuplarını ve uykuları piç eden
palaskalı korkusuzluk korkuları

Bir oduna sarılmakla bir kadına sarılmanın farkı neydi
düşünmedi o aralar

Kadınlar ve kutsallar yani süleymanın â’râfı
hep dipsiz kuyularda karşılaştılar

Yirmiüçünde özgürdü olabildiğince
parmağından yüzüğünü çıkardı kalbinden karısını

Hayatı yirmidördünde sorguladı süleyman
yirmibeşinde bir kadına tav oldu
rüzgara karşı tükürüp ilk küfrünü savurdu yirmialtısında

Züleyha
ah o Züleyha
topuklarını kemiren şehvet fahişesine yenilmeyi
seven Züleyha
aşkı hırsına bulayıp
sadık olabilmeyi ayaklar altında ezen ve
dilindeki alları mora imleyen Züleyha


Varlığın bir anlamı olmalı dediğinde otuzdu
bir kaç Züleyha’ dan döndüğünde otuzdört

Otuzbeşe kadar hep ölümü bekledi, ölebilmeyi hatta
nasıl da arzuladı kadınından bile fazla

Varlığın anlamı olmalı
olmalı.
olmalı
Anlama anlam katan
ya Leyla yahut Züleyha

Olmalı.

Belki Yusuf belki de mecnun
yok yok herşey ama herşey safsata mı
ya Ülya?



Felekten bir gece çaldı otuzbeşinde
tövbe etti ardı sıra lakin aklı kaldı geride

Otuzyedisinde burnunun direği sızladı içini delen mayhoş bir kokuyla
kendini akarken buldu kıpkırmızı kanla kaplı
ve kapalı bir olukta
Süleyman Züleyha’ya rastladı

Hayatın anlamını sormayacaktı bir daha

bu mu yoksa Züleyha yer gök ramza

İnleyen, inlemelerini sızıyla örten bir doğumun sancısında
apış arasının yüreği ağzında ve ellerini öteliyordu hazla


Suya bakarken sesini gömdüğü rüzgâra döndü ve

ah! Dedi kadın

Gökyüzü omuzlarında sarsılarak ağladı
sırdan kanamış dudaklarını bir çiğ tanesi araladı

Ve yirmi birinci yüzyılda aşka iman eden insan aşkına
Allah tek hece üzerinden bir Süleymanı yarattı...





Sumnu-aşık/derviş kadın ve onu dinleyen karga meseli.- İbn i Arabi
şehvet, insanın topuklarını kemiren fahişedir.- Nietzsche

Nazım ustaya bir denizci selamı