Ne zamandır şişirmedim kafanı ahmet
Senin de sesin çıkmadı gerçi belli ki memnundun halinden
-di’li geçmiş zaman kipi kullanıyorum dikkat et-
Diyorum ki bu kadar huzur yeter
Bana bugünümü resmet!


Yani Ahmet!
Resim yap demedim köpürme hemen
Ressamlık kim sen kim…desem, alınacaksın
Affet!


Doktorculuk oynamak hoşuna gidiyordu hani!
Koltuğu kaldırmışsın odadan oysa ben terapiye gelmiştim.
Hadi birkaç yastık at yere bi’ zahmet.


Biliyor musun Ahmet, kafiye takıntım oluştu görüşmeyeli
Mesela sonu rahmetle biten bir cümle kurmamak için zor tutuyorum kendimi
Bir de abuk subuk rüyalar peydahlandı uykuma
Her gece bilim kurgu filmleri çekiyorum
Tablet okumalar, şifre çözmeler, bilmediğim dilde konuşmalar …
Uyanınca anımsamak için çaba harcamaktan tüm enerjimi tüketip
Yorgun düşüyorum.
Dedim ki az önce benimkine:
Bahar yorgunluğu mu bu, elim ayağım kalkmıyor…
Dedi ki:
Ben zımba gibiyim!
Yani Ahmet, sence de normal mi bunlar?
Hani gezegenlerin güneşle , dünyayla açısı zırvaları falan gerçek olabilir mi?
-öyle bakmasana gözüme, ben astrologların yalancısıyım
Aklımda kalan cümlelerle-


Hiç yardımcı olmuyorsun Ahmet!
Bari birkaç hımm! falan de de
Dinlemediğin anlaşılmasın!
Kandırmaya bile gerek duymuyorsun ya
Kırıldım Ahmet!
Zaten romatizmal ağrılardan muzdaripti bu beden kaç gündür
…


Eksik olma Ahmet!
Yastıklar da hiç rahat değildi bu arada
Bari bi’ aspirin ver gitmeden, hayrına!



Hoşça kal Ahmet!