Aşinâdır her evlat ta doğuştan sesine
Dil, anne/m dediğinde "m" ahenge renk katar.
Gönül boyun eğerken kalplerin yeisine
Şefkatli kollarıyla bizi düşerken tutar.


Bağlansa da anmalar sebebe, bahaneye
Anne sevgisi sığmaz güne, aya... seneye
Hüzün kokusu siner eksik olan haneye
Her sabah kan kusar tan; güneş, doğarken batar.


"Yandım anam!" der insan, takılsa ayak taşa
Yâr, tereddüt eder de, o gelir koşa koşa
İsyan etmek bir yana; incitemeyiz, hâşâ
Annenin bedduası felâket için yeter.


Saçının tek teline değişilmez bir cihan
Öksüz kalan evlâda koca zindandır bu han
Yapayalnız, mahzûndur; kalp kan ağlar anbean
Kızarak "öff" diyenler ömrünü heder eder.


Uymasa da çoğu kez yeni yetme gencimiz
"Anaya saygı" diyor örfümüz, inancımız.
Farzımuhal üzdüysek; geçtiğinde hıncımız
Uzun sürmez nedamet; sinemiz yanar, tüter.


Duasıyla aşarız her derdi her kederi
Annelere isyanın cehennemdir ederi
Rabbim, yazma kimseye böyle korkunç kaderi
Annesine zulmeden, yaşarken ölür, biter...


Mecit Aktürk