Her gün biraz daha parçalara bölünüyordum. Aşk, aldatmalar, yalanlar. Masallardaki aşkın gerçekliğine inanmıyorum… Efsaneleri kim uydurdu? Yaralı bir sonbahar bu, tıpkı saçların gibi.
Bir parçam eksik gidiyorum evime, iki tane kek, bir paket de süt alıp. Biraz daha öfkeleniyorum. Bir iki cinayet daha işlemek istiyorum. Kimden başlamalıyım ilk önce?
Şimdi sen sırtını kalorifere çevirip uyuyorsun. Hep diyorsun ya paylaşmak gerek. Sen hep mutlu filmler seyrettin ve mantıktı tek bildiğin. Yüzüne taktığın gülümseme ilk yalanındı. Uyu, iyi uyu. Ben çocukluğumdan çaldığım birkaç düşle yaşarım. Dünyayı kurtarma planları yaparım. Kim bilir belki de kendimi vurarak bir cinayet daha işlerim.
Dışarıda cehennem gibi bir soğuk. Gözlerimde ılık göz yaşları, maya çalıyorum çocukluğuma.Kına yakıyorum geleceğe.
Biliyorum gideceksin, bu gidiş diğerlerinden farklı olacak; dönmeyeceksin, dönmeyeceğim. Siyah bir karanfil bırakacaksın bana. Özleyeceğim küçük ellerini, parlayan gözlerini. Daha çok şiir yazacağım, daha çok mum yakacağım, uyumayacağım. Düşün ki, bu kent taşındı. Bir beni unuttu. İşte böyle yalnızım. En az aşk kadar gerçeğim.
Karanlıkları soluyorum, yeşil gözlerim kan kırmızısı. Sevmesem öyle, çekip gitmek kolay. Artık biliyorum senin tuttuğun kiralık bir katilim. Sevmesem seni öyle çekip vurmak kolay. Biliyorum akmalı kanım, bu son bahar olmalı, akmalı kanım…