Her dört aralık da an beni ,sevgiyle gülümsemeyle,

Zamanın durduğu o dört aralık akşamında vapur iskelesinde.

Zemheri soğuk da ellerim buz kesmiş , yüzüm bahar sen varsın karşımda.

İLKNOFERYAM ,kışları mı bahar eden prensesim,

Yalnızlığımı katık edip içime attığım gecelerde, senin ılık nefesin vardı ellerimde.

Ellerim gül kokardı senin nefesinle, bülbüller konardı su içerdi nefesinin serinliği ile.

Yalnızlık şimdi içimde çorak topraklar gibi, hayallerim kurumuş bir ceviz ağacı.

İçi boş yıkılmaya yüz tutmuş, celladını bekler gibi.

Sen yoksun bu şehirde , ama hatıraların meltem gibi dolanır sokaklar da

Nefret ediyorum mutlu aşıklardan , haz edemiyorum bir birlerini öpmelerini,

Sen yoksun bu şehirde, bu şehirde beni yok eder,

Ben seni bir çocuğun annesini sevdiği gibi sevdim ,

Öksüz kaldım sen gidince, acılar büyüyor içimde.

Büyüttüğüm ,kendi ellerimle beslediğim acılarım zamanı geldi diyor.

Zaman, zamanın olmadığı düşüncelerin harman olduğu,

Tanrının hesap sorduğu, benimde aşka kul olduğum aşıkların sonsuz mekanı.

Her dört aralık da an beni , İLKNOFERYAM, kayıp şehrimin prensesi.