Kısır bir döngü üzerimde
Sızıyorum kilitli kapı eşiğinden
Mıhlar dört bir yanında duvarların
Babamın duruşu yakışmıyor başka hiçbir omuza
Olmuyor işte
Ne yapsam eksiksin



Oysa karanfil kokusunu kalemden alırdım
Bilmezsin ya sen
Ben en çok o kokuda kaybettim aklımı
En çok o satırlarda aradım kendimi
Ve hep bana uyan gözleri vardı yazdıklarının
Kocaman huzur yansırdı dizelere
Eşittir tebessüme konardı kelebeklerim
Karanfil kokan hayalimdin



Bir tükenmişlik değil bizimkisi
Yaşanmışlık hiç olmadı
Cesaretin zincirlendiği merhabaydık kendimize
Hep hoş kalacak yedi avuç anı biriktirdik
Yedi veren güllerine eşit
Karanfil kokusunu almadan hapsettik kendimizi


Bir bahar ve bir akşam açıldı mahzenimiz
Ne kadar istekli ve ne kadar zaruri gitti ayaklarımız

Oysa bahar yeniden aşktı

Ben yeni dikmiştim senenin karanfilini
Güneşe dönecek pencereme
Kırmızı ebruli
Açtı buram,buram
Olmuyor işte…