üzerindeki gülüşlü örtü
üzgün yağmurlu öpücüğümde şimdi
kime ve neye yaklaşsam senin uzaklığın
içimde uzanan yollar kıvrım kıvrım
can çekişirken düşlerinde
yalnızca senin...

sessizlikteyken yakalıyorum artık şiirleri
bu hep böyle gider mi bilmiyorum
acılarımın sesini kimseler duymamışken
sessizliğe alışmak istemiyorum
senin üzerindeki gülüşlü örtü
benim yüzümdeki şarkılaşmanın tek nedeni olsun istiyorum
bir tek senin gülüşünün şarkısıyla boğulsun istiyorum acılarım
yalnızca senin...

tasımı tarağımı topladım işte
çekip gidiyorum saklı ırmağının kıyılarından
gizlendiğin yerden hep gecikmiş kışlarımsın
hep elimden kaçırdığım bir sonraki adreste
beni anlayacak hali kalmamış özlemlerinin
orman kokulu bir yazlığa heveslisin
benimse bütün mevsimlerim bir
şehirsizim
sana ayırabildiğim yanım çocukluğum
o da ağlayan
yalnızca benim...

bir bütünleşmek sılasıydı sendeki sanki
bana
bana
uzattığın yorgunluk çayıydı gözlerinin
bakışlarımız ikircikli demlenirdi
hep bu yüzden
gözlerinden öpmeyi düşünmek bile
korkutuyordu sözleşmelerimizi
sen yorgunluğunu atarken
yatağında yorgun arzularının
ben böyle kitaplara hesapsız tutkun
senin yanında bile hep bir sen arayan
yalnızca benim...


seninle mutluluklarımız uyuşmamış olabilir
geçmiş yanılgılardan gelen cahilliklerimizde
elde avuçta kalan ne varsaydık
aha tam da bu kadardık işte
bir yarım bile etmezken hızlanan bulutlarımız
ikimiz ikimizdik işte
kitaplar da bile bulamadığımızın ip ucunu
gözlerimizde arama hatasına kapıldık
uçlarımız kördü
bucaklarımız köşesiz
masallarda küsüşecek iri leylaklı
o son tortulu yaldızı sönük maske
yalnızca bizim...

sen bende değilsin
ben de bende değilim
bende olmamayı paylaştığımız
bu baş döndürücü açlıkta
bir tek seni ararken
unutmayı unutuyorum
kaybediyorum kendimi
ve yavan yaban yalnızlığı yalnızca bize düşen bu soğukta
biliyorum kendimi yalnızca sende bulacağımı
bu dağ köyleri grisi soğukluğu
yalnızca bizim...





kağan işçen...