hıdrellez öncesinde annem,
bir yaban keçisi çevikliğiyle
evimizin tam bitişiğindeki
o yamacı bir solukta çıkardı.

kekik, ısırgan, ebegümeci…
hep şifalı otlar toplardı annem
ve bir de ‘oh’çekip derinden
onları avucunda zevkle sıkardı.

dakikalarca kalırdı öyle
her birini okşayıp tek tek
çiçeğine, yaprağına, sapına
öyle candan öyle baygın bakardı.

sepetini doldurduğunda
sevinçle tutardı evin yolunu;
hamarat kadındı annem, hemen
avlu ortasına ateş yakardı.

kocaman bir kazan koyardı,
kaynatırdı evimizin çamaşırını
sirkeleri ölsün, rengi görünsün diye
annemin yüzünden ter selleri akardı.

teknede yuyardı hepimizin giysisini
şifalı otla karışık sabunlu suda;
hele benim yamalı gömleğimi
besbelli ki çok özenle yıkardı.

hıdrellez sabahı güneşten bile önce
ilk çıkan ben olurdum evden dışarı
sanki benimle aydınlanırdı meydan
ve sanki ortalık annem kokardı.