“dünya kaçtı gözlerime”

suyu boğdu adem
kelepçeledi güneşi
şişledi yaprakları
dilsiz bıraktı çiçekleri



çömlekçi böceğinden
çömleği öğrendi
ölüsünü gömmeyi kargadan
amma
olmadı minnettar



kıskançlığı zenginliği
haritası oldu fesatlığı



aç gözlüydü toprağa karşı
ufalarken dağları
yolsuz bıraktı ırmakları
denizleri günahkâr



yetmedi yıldızların gözleri



kuşlar istedi kanatsız



kör etti ekmeği



masumiyetini dişledi çocukların
ezberini bozdu sevginin
karşılıksız yapmanın erdemini



yanlış adresti dostluğu
gülü gülden sormadı



anlamadı
ne çölün bilgeliğini
ne de
göğün cömertliğini
marifet sandı
aslanın yelesini pençesini almayı
yurtsuz koyarken yunusları



küstürdü buz dağlarını
boynuna doladı yolları
taç yaparken bedenini
ruhsuz bıraktı düşlerini



ezcümle
bilmedi adem ademliğini
“Tanrı’ya ne diyeceğiz ?”
diye düşünmeden
pinokyo kadar
şanslı sandı kendini
unuttu
alın terinin
“akıl terinin”
Yarın
hesap vereceğini












11 mayıs 2012 ıvır zıvır günün ardından sabaha karşı saat:05 yirmiydi

gönül gençyılmaz