Bir masal bu
Sonu mutlu değil o kadar.
Kalemimden kağıda düşen cümleleri,
Yaralarını iyileştiremediğim
Gözümden dökemediğim yaşlara say.

Sana baktığımda gördüğüm
Tek kişilik bir perde oyunuydu.
Kuliste yakaladığımda seni,
Gerçeklerinle yüzleşiyordum.
Üstelik sen farkında değildin,
Gülümseyerek gizlediğini sandığın kulisini
Tek bir bakışından keşfettiğimin.

Yine yeni biletler alıp seyretmek isterdim seni.
Oysa oynadığının ötesini, seni seyretmeye başladığımı anladığında
Kapalı gişe oynamaya başladın
Ardını görmekten korkanlara.
Perdelerini bana kapattın.
O perdelerin ardında,
Yapayalnız kaldığın kulis soğukluğunda,
Vicdanın yokluğumla sömürülmeye başladığında,
Seyircilerin arasına dalıp arayacaksın beni.
Bulamadığında,
Bulamayacağını,
Geç kaldığını anladığındaysa yapacak tek şey kalacak sana;
Tek kişilik trajedini koyacaksın sahneye.
Bu kez kendini oynayacaksın.
Acın, pişmanlığın, keşkelerle dolu cümlelerin dolduracak repliklerini.
Yazık edeceksin kendine,
Anlayacaksın,
Kulisinin soğukluğunda,
Çelişkilerinle can çekiştiğin alkol saatlerinde,
Anlayacaksın, ama
Ben senden geçmiş olacağım
Ve o zaman dostların ziyaretine gelecek
Geçmiş olsun diye...

Bu masal mutsuz sonla bitiyor işte.
Senin mutsuz sonun
Benim yolculuğum umuda...