Yaprak döken bir mevsimin zifirikaranlığında
Gözlerin gözlerime sarıldı.
İşte bu,
En yakın olduğumuz andı...

Uykumu teslim ettim geniş omuzlarına.
Çünkü nefesin ninni söylüyordu
O korkunç zifirikaranlığın ortasında
Alev alev yanan kızıl saçlarıma...

Camın buğusuna,
Seni seviyorum yazmak kadar kolaydı
İçindeki heyecanı aşk sanmak sana göre.
Oda ısındı,
Buğu kayboldu
Ve sen gittin...

Kimseyle göz göze gelmek istemiyor artık gözlerim.
Biri sarılacak olsa kaçıyor uzaklara.
Uykularım bölük pörçük.
Omuzların olmayınca,
Teslim edemiyorum kimseye...

Mevsim kışa döndü.
Etrafı saran beyazlığa inat
Yüreğim zifirikaranlık.
Yokluğun yangın...
Alevler kapkara...
Ben zaten kör...

Adın hep aydınlatacak dudaklarımı.
Kış ne zaman üşütse
Öptüğün yerler geliyor aklıma.
Kapkaranlık alevlerin ortasında
Yokluğunla ısınıyorum...

Seni seviyorum.
Mevsimlere değil
Sanata teslim ettim sevdamı.
Ölme, yaşa ve çoğalt beni...