’’Çocukluğum’’




Epey eskiden ben çocukken
Ne güzeldi o günler diyemiyorum
Ama nedense mutluydum
Topuklarıma kadar on pelik kınalı saçlarımla
Yeşıl gözlerimin altında çil bürümüş yüzümle
Güneş bir başka doğardı minik dünyama


Öyle ya benim ayrı bir odam olmadı
Benden küçük beş kardeş, yere serilen yer yatakları
Ve gece çarşafını sererdi mitil yüzlü uykulara
Bölünmezdi uykularımız, düşünmezdik
Huzurluyduk yokluğa rağmen
Mutluyduk

O zamanlar ne kızardım anneme
Sabah ezanından bir saat önce kaldırır
"Hadi kalkın! Rızıklar dağıtılıyor"
Sesi hâlâ kulaklarımda
Sabah kahvaltımız yer sofrasında
Koca bir kazan tarhana çorbası
Altı kardeş ve yemek yeme yarışı

Aslında, zordu benim çocukluğum
Öyle sırma saçlı, yatırınca uyuyan
Kaldırınca ağlayan bebekliğim hiç olmadı
Ama benim canlı bebeklerim vardı
Oynadığım ve baktığım kardeşlerim

Bir de karpuz kabuğundan, ucuna ip bağlayıp
Üzerine kum doldurup çektiğim kayıklarım
Sokakta oynadığım ismi kaybolan oyunlar
Ettiğimiz kavgalar
Ve mızıkçılık …

Yaz tatillerini sabırsızlıkla beklerdim
Kapanır kapanmaz okullar
Dedem köyden gelir beni alır giderdi
Beni çok ama çok severdi…
Hani insan çocuktan da medet umar ya
Ben de tarlada dedemle nineme yardım eder
Çilek toplar katkıda bulunurdum
Nasıl da burnumda tüter o günler

Ninem öğleye yakın gelirdi tarlaya
Sıcacık, dumanı tüten bazlamar
Bir de bakraçta mayaladığı koyun yoğurdu
Öğle yemeğimiz çilek tarlasında
Çocuk aklımda çilek toplar arada kaytarırdım
Tarladan eve dönüşümüzde muhteşem olurdu
Karakaçanın sırtında ben, arkamda kuzenim
Köye yol alışımız bambaşka sevinç kaplardı dönüşte
Yorgun ve bitkin…

Dedim ya
Zordu çocukluğum ama güzeldi
Hem de çok ama çok güzeldi…



Gönül Aydemir Adıgüzel
03.05.2012