çorak susuşlu bekliyorum
nehir kıyısı serinliği güzelliğini
kendi gölgemden medet umacak kadar
karanlığım
bazen sırf benim için soluduğunu düşlediğim
tebessümün hatırına
ışığına kıyamıyorum rüyamdaki gülüşünün
ve bu yüzden bir kez olsun
temiz çamaşır kokulu sabahlar için
uyanmadım hiç...

sen olur olmazım
sen gidersin
ben öğrenirim yeniden kalmayı
susuşun ömürden uzun yollar gösterir
çıkmazlarına umutlarımın
tozu ürperir toprağın
adımlarım zerre zerre ayrılığın kokar
tüm yokuşlar küçülür gözlerimde
bilirim ki göğerir birgün sesin
kaldırıp başını bakamaz yüzüme
hiçbir yağmur
bilirim birgün
çocuksu bir rüzgar eser
narin bir dal kırılır naif bir güzün
pişman olur tipisi arsız kışın
gelmeyi de öğrenirsin...

güneş buzdan bir denizin ortasında
ben üzerime kilitlediğin kapının ardında
karanlığım
gölgemden zayıfım
öylesine takatsizim
ama kıyamıyorum rüyamdaki ışığına...

belki de
beni sonun baharına taşıyacak
son çelişkideyim
samanyolunun sonsuz düşlerimin dibinde kalan
son demindeyim belki de
isimsiz bıraktığım
tanrının bile unuttuğu
sönük bir tek yıldızım bile kalmadı
sensiz ömrümü uzatma oyunumda
belki de
sonundayım son oyunumun
ama kıyamıyorum rüyamdaki ağlayışığına...

sen harici bu hayat fazlasında
şiire geldim şiirle geldim
ve her şey uzaktan güzel
yalnızlık harici
bu çölde
ölümdür fani
aşkın harici...

sen harici bu ölüm azında
bir yanım göçer
diğer yanım çürür
ruh yaramda özlemin azar
içimde aşamadığım kızgın çöldür
ömür yaprağım solar
akrep yelkokovanı sokar
zaman kendini vurur
hüzün yorgunu saçlarım kara toprağa uzanır
kederimin âmâ sarhoşluğu küllenir
kader ayrılıkla sözlenir
kalbimden yarım bir öykü geçer
adı gidişin olur
kıyarım
sensiz daldığım uykunun
sensiz rüyasının sonsuz riyasına
uyanmam bir daha...







kağan işçen...