kümülüsler tozlu
yüreğimin nemiyle bakıyorum şehre
yalnız adamlar boy gösteriyor kaldırımlarda
caddeler boğuk boğuk kopuk
yaprak kımıldamıyor hiçbir masalda
ağır kanatlı kuşların çığlığıyla siyahta
her rüya...

istanbulsuz yalnızlık
yarım yalnızlık
karabataklar caka satarken martılara
ben istanbul’dan önceki yalnızlığıma
yanımda yakılan cigaranın hırsıyla
hırpalanırken anladım bunu
düşlerimin
hayra alamet değil dedirten ıssızlığı
meraklı bir pencere kumrusunun
meraklı bakışlarında
ve bir de güneş girmez batakhanelerde
sınanır umut
şiirse
yorgun bekleyişli sözcükler hatırınadır...

kirletilmiş bir deniz sokulunca aramıza
istanbul’un kalabalığı kadar çoğalır yalnızlık
yalnızca çocuklar düşünmezler zamanı
iyot kokulu bir yoksunluğun ardından
alışılır ayrılığa
ve her yer
istanbul yalnızlığıyla anlamlanır
yalnızlık uykularında uyumak
karaköy’den üsküdar’a
seni düşünmekten kısadır
ölmek bile...



kağan işçen...