Aklım şaşıyor dört kitap ehline ve dahi kitapsızına
Narasına, zırvasına, hasına…
Toplasam ağız kenarlarına bulaşmış harfleri bir bir
Bir insan etmiyor, bir insanın bir insanı sevmesi adına
Sıraladıkları yapay cümleleri ki, adına sevgi diyorlar
Boylarından büyük laflar ediyorlar
Seve seve yerken birbirlerinin etini
İnsanlık adına...

/Hey dünya!
Sahte insanlık çöplüğü
Kim temizleyecek seni şimdi?/


Utanmadan rengimi merak edip duruyorlar bir de
Ellerindeki bayrakları tutuşturmak isterken ellerime
/Hani hepsi kahraman ya! Bol keseden de pehlivan…/
Akrep beslediklerini söylüyorlar koyunlarında
Ben, hangi insanlıktan yana vurduysam kendimi
Gözümün yaşına bakmadan üstelik
Üstüme üstüme doğrultuyorlar silahlarını
Vuruluyorum ve vuruluyor
Yüreğimdeki tüm karanfiller
Takılırken kursağıma
“Biz!” demelerim…


Ah, ben!
“Ben!” demenin ötesindeyim
Rengimse
Süngü ucundaki çiçek…





Saadet Ün – 27.04.2012