Gönlümün derinliklerinde ilerleyen o efkâr gemisinde
Coşkumu eşeliyor bir kadın, yeniden yaratmak için aşkı
Silip gözlerimin umarsız yaşını, etimi kemiğimden ayırıyor
Anı sağarak yüreğimden, köpek balıklarına atıyor ruhumu
Kederli bir çığlık oluyor hayat, suskunluğumla savaşıyor

Cılız bir gölgeyim, kamaşan gözlerimin rotasında sonsuzluk
Hiçbir güç yanıt bulamıyor aşka, yıkık mezarlarda yalnızlık
Hep umut satmıyorlar yaşamın pazarında, aldanışlar sanık
Bir kadeh şarapla takas ediyorum ben aşkı, dudağımda ıslık
Yıkılmış yollarda tek kişilik bir gölgeyim, adım hep yalnızlık

Senli masalların titrek avuçlarında gülümseyen yüzün
Ne denizleri geçti, ne sevda çöllerini aşabildi hüznüm
Bilge bekleyişlerimin kızıl şafaklarında sarardı alevin
Sisler kendi girdabını aşarak umutlar saldı koynuma
Aşkın asasıyla karanlıklarda bile yürüdüm varlığına

Bu nazar tapınağında bağışla aşka güçsüzlüğümü
Taşısınlar ruhumun sessiz çığlıklarını karıncalar
Yırtılmış sözlerimin hücrelerinde çıksın savaşlar
Gecenin terennümüne avuç açsın çıldırmış anlar
Tanımsız bir mucize gibi sarsın bedenimi çığlıklar

‘Her aşk gerçeğe içleniştir, kendi tanımıyla içer anlamın zehrini’
Asırlardır kendi içine akan bir nehirde yüzünü yıkamaktır belki
Say ki, geçmişle kurulan bağ, öğütülmemiş acının posası kimi
Bütün zayıf halkaların birleştiği bir dalın toprağa sarılışı sanki
‘Aşk ki, düşlerin sıratından sonsuzluğa yalnız yürümektir sevgili’.

Selahattin Yetgin