Üzgünüm,
Yine gözyaşları vuruyor yanaklarımın sahiline,
Hiç geriye çekilmiyor da..
Yavaş yavaş dudaklarıma doğru süzülmeye başlayınca,
Titreyerek adını söylüyorum kırgınlıkla.
İçimden defalarca tekrarlayarak o kırgınlığın nedenini,
Gidişini..

Gidişin canlanıyor akan yaşlarla beraber gözümde,
Biraz bulanık bu yüzden, biraz ayrılık..
Ayrıldığımız gün,
Hoşçakal’ı duyan kulaklarım..
Son kez görüşüm seni,
Ardına bile bakmayışın..
Kararlı bir gidişin işte,
Çaresiz bir kalışım kendime..
Kendimden başka gidecek
Ya da kalacak
Bir yerin olmayışı..
Islanışım,
Zamansız bir yağmurun yağmasıyla üzerime..

O yağmur,
Sensiz ıslandığım ilk yağmur oldu.
Sonra istemeden gözlerim doldu,
Yağmur oldum..
Yağdım öylece,
Üzerime..

Ağlamayacağıma söz vermiştim.
Biliyorum, hiç tutamadım bu sözümü..
Ama önce sen,
Önce sen unuttun ya verdiğin sözü..
Ayrılmayacaktık hiç değil mi?
Ve hatta,
Bakışların büyütecekti gözbebeklerimi..

Ahmet Kastancı