Tamlayan eksikliğinden yoksun,
Piçleçmiş bir yalnızlıktı aşk.
Bir bebeğin ağlayarak küfretmesiydi…
Dilimde kalıplaşmış sevdaların türküsü,
Koynumda ihanetin çıplak düşleri.
Gözlerinden dökülen yalan küfürler,
Mum ateşinde cehennemi hissetmenin ön sözüydü.

Ağzımda pıhtılaşmış bir aşk kokusu,
Sinsi bir zombi gibi işliyordu adını şakaklarıma,
Tüm dilsiz zamanların dili dökülüyordu içime.
Sağanak yağan bir aşkın,
Parçalı bulutlarında gizleniyordu umutlar.
Umudumu kaybediyordum gökyüzünde.
Sisler bulvarından geçiyorum şimdi,
Kaybettiğim umutlarımda eski bir ben eskitmek için.

Caddelerde boş kalan duraklara takılıyor hep gözlerim,
Heybemde susturulmuş acıların sesli kahırları çalkalanıyor.
Cehennem oldu bütün anılarım yoldaşlığıma,
Sancılı bir mimik bıraktı suretimde; yokluğun.
Yüzümden dökülüyordum cennetime,
Yolunu kaybediyordu hasretinden şaşkına dönen ruhum.
Yüzünde cenneti ararken boğulmaktı,
Bu aşkın adressiz eylemsizliği…

Zamanın anlamsız çekimlenmiş bir kipiyim,
Kalbimde gideceğim yolların tarifsizliği,
Oluk oluk akan ’’kan yaşlarımda’’ buldum kendimi.
Adaşım belledim cehennemi,
Cennetine bile girmedim..
Gözümde soldu tüm gerçekler,
Yalancı baharlara eşlik etti nefeslik yalanların.
İçimde kor oldu sakladığım suskunluklarım,
Unutuldu tüm unuttuklarım.

Bir iç borca girdi yalnızlığım,
Hapsettim yalanlarını, yanlış kimliğine yalnızlığımın,
Ben bu aşkta en çok kendime yanlış yaptım...

Boynumun borcu oldu seni cennetimden kovmak,
Boynumun borcu oldu seni affetmek,
Boynumun borcu oldu ’’seni yanlış tanıdığım için kendimden özür dilemek...’’

İki kişiden birinin yokluğuyla doğan
Piçleşmiş bir yalnızlıktı aşk.
Ve sen önce yüreğime aşk’tın,
Sonra şiirlerime aş oldun.
Bir piç garanti intihar eder şimdi...

Boynumun Borcu / Alican Yıldırım
27.04.2011